Od Drugog svjetskog rata i dolaska komunista na vlast u Jugoslaviji činilo se da je jaz između Katoličke crkve i SFRJ nepremostiv. Religija je promatrana kao 'sredstvo izrabljivača u sukobu s ugnjetavanim masama', dok je Katolička crkva, s druge strane, komunizam označavala kao zlo. Osim toga, antagonizam između Srba komunista i Hrvata katolika postojao je i u SFRJ, bez obzira na njenu komunističku politiku, pa je tim prije za ove prve bilo nezamislivo da jugoslavenske vlasti započinju bilo kakvu diplomaciju s Vatikanom, piše srpski portal Blic.

Titov cilj bio je zakopati ratne sjekire s Vatikanom, što zbog osobnog interesa i pozicije na svjetskoj političkoj sceni, a što zbog interesa Jugoslavije koji se sastojao u tome da Sveta Stolica svojim autoritetom spriječi ustašku emigraciju da u dijaspori djeluje antijugoslavenski. Sudeći po arhivama i sačuvanim depešama, koje je publicist Peđa Radosavljević istraživao i prikazao u knjizi 'Odnosi između Jugoslavije i Svete Stolice 1963-1978', intenzivna tajna diplomacija između Tita i Svete Stolice odigravala se u periodu od 1963. do 1978. godine. Pretpostavlja se da se u tom periodu Broz više puta sastao s papom Pavlom VI, ali je jedini službeno zabilježen susret bio onaj 29. ožujka 1971.

U tim su se susretima obje strane pokušavale izboriti za vlastite ciljeve - interes Svete Stolice je bio da Katolička crkva u SFRJ dobije više vjerske slobode i da se njeni praznici i običaji poštuju u ateističkom društvu. Interes Jugoslavije bio je da Sveta Stolica svojim autoritetom spriječi ustašku emigraciju koja se tada širila Europom.

'Vatikan nikad nije vodio klasičnu diplomaciju s ciljem da ospori reciprocitet između dviju država. To je bila profinjena diplomacija s namjerom da natjera države da služe Crkvi', ističe Radosavljević i dodaje kako je Tito bio rado viđen gost u Vatikanu. Sveta Stolica na njega je gledala kao na ključnog čovjeka za stanje u Jugoslaviji.